Dziś chyba jestem w stanie lepiej zebrać myśli, choć teraz coraz więcej i częściej czuję, że słowa nie są w stanie oddać tego co czuję i czego doświadczam i na jakim głębokim poziomie się to odbywa. Mój umysł nie nadąża za sercem, a ono czuje, czuje tak wiele. Jakby choćby to, że kiedy pytam siebie kiedy zaczął się mój rozwój, moja duchowa podróż, to odpowiedź jest taka, że nie ma ona początku ani końca. Bo wszystko przeplata się ze sobą i mam w sobie coraz więcej zgody i akceptacji na to, żeby czuć wdzięczność i miłość w sercu właśnie za lekcje jakich doświadczam tutaj na planecie Ziemia. Że choć kiedyś nie miało to sensu, to dziś tak wiele niesamowitych wglądów mi to daje, tak wiele samopoznania i samoświadomości. Jednym z najbardziej potężnych doświadczeń jest rozpoznanie po niedzielnym kręgu, że w stracie mojej córeczki Amelki, która opuściła nas w 12 tygodniu mojej ciąży i 12 tygodniu swojego życia, mój największy ból i żal nie dotyczył braku przestrzeni na moją żałobę, bo ona była długa, spokojna, z przestrzenią na łzy i z wsparciem od najbliższych mi osób. Największy ciężar jaki nosiłam w sercu to był brak zgody i brak przestrzeni na miłość jaka zrodziła się między mną a tą cudowną istotą, która do mnie przyszła. Żal i strata zamazały lub też wyparły uczucie miłości, którego wcześniej nigdy nie nazwałam wprost. Płakałam nad stratą bez uznania miłości jaką obdarzyłam moje dziecko. I choć nie mogłam jej powiedzieć tego osobiście, nie dałam sobie również prawa żeby to w ogóle poczuć w sobie. Dziś czuję tę pełnię. Czuję tą miłość. Czuję się kompletna. Czuję się wystarczająco dobra. I kiedy myślę o sobie: Jestem miłością - to czuję zupełnie coś innego niż czułam jeszcze w sobotę przed kręgiem. Czuję to w każdej komórce mojego ciała. Czuję wolność i jednocześnie niesamowite połączenie ze wszystkim i wszystkimi wokół. I czuję pełną akceptację na wszystko co może jeszcze do mnie przyjść. Totalne otwarcie. Jestem w drodze i dziękuję, że towarzyszą mi w niej tacy przewodnicy jak Ty <3